Tijdens het opruimen van de vliering stuitte ik op een oude geldkistje van me. Wat had ik hier ook alweer ooit ingestopt? Aan de Franse francs, Spaanse peseta's en Italiaans lires die ik op de bodem vond heb ik niet veel meer. Maar ik zag ook een klein donkergroen plastic mapje. Wat voor waardevols kon dat nou zijn..?
Ik vouwde het open en zag dat dit de tastbare herinnering was aan mijn moves op de dansvloer in dezelfde tijd dat John Travolta die zaterdagnacht koortsig onveilig maakte. Het waren de stempelkaarten van mijn lessen stijldansen. En op het plastic hoesje had ik m’n bronzen ‘afdans-speldjes’ geprikt. Meteen gingen m'n gedachten terug naar dansschool Van der Teen aan het Dordtse Bagijnhof. In de tijd dat disco hoogtij vierde deed ik avonden lang m’n best om quick-quick en vooral slow stijldansen onder de (niet al te lenige) knie te krijgen.
Als ik het me goed herinner hadden mijn zus Nicole en nicht Miriam hun ouders zó enthousiast gekregen voor het op dansles mogen, dat mij neef René en ik zo ongeveer verplicht werden om mee te gaan. Maar na een paar weken gingen wij jongens op een andere avond naar de dansschool dan onze vrouwelijke familieleden. Vooral daarom is het achteraf bezien een wonder dat we het tot een dansdiploma schopten. Ik zie me nog zó als vijftienjarig jochie, met hartslag 180, naar de tegen de muren geplaatste bankjes lopen om een meisje ten dans te vragen.
Het afdansen zélf was niet in de dansschool, maar in een grote hal op een Dordts industrieterrein. Achter een tafeltje zat de jury die de danskoppels moest beoordelen. Ik danste al een tijdje met Sylvia, de oudere zus van een klasgenote van me. Dat klinkt eigenlijk best wel stoer, besef ik nu. Dankzij het papiertje met nummer dat achterop m’n jasje was gespeld kon de jury zien dat we keurig alle pasjes van de foxtrot, cha-cha-cha, quick step en Engelse wals deden, zoals we dat tijdens de lesavonden hadden geleerd. Met dus de bronzen speldjes als gevolg.
Er was overigens één lesavond geweest dat de andere duo's op de dansvloer een aantal nieuwe pasjes hadden moeten improviseren. Die avond was ik namelijk met mijn hand in de kralenketting van Sylvia blijven haken, waardoor die brak en tientallen houten balletjes alle kanten op stuiterden. Ook wijzelf gebruikten ons improvisatietalent, kruipend over de dansvloer om alle kralen weer te verzamelen.
